Persbericht: DE VERMOORDE ONSCHULD VAN SLOBODAN MILOŠEVIĆ
Dat de nieuwste geschiedenis gebukt gaat onder slechte waarheidsvinding en propaganda is genoegzaam bekend onder journalisten en sociale wetenschappers. Er staan immers enorme economische en politieke belangen op het spel. Feiten komen vaak pas jaren later aan het licht. Pers en media gaan op in de waan van de dag en de jacht op actualiteit – mensen hebben recht op nieuws. Maar als het komt tot een bal masqué van manipulatie en regelrechte verdraaiing van feiten hebben de meeste mensen dat niet in de gaten. Zo was het en zo is het nog steeds …
Van de feitelijke gang van zaken tijdens de laatste maanden van het proces tegen Slobodan Milošević weet de gemiddelde wereldburger hoegenaamd niets. Toch is men het er unaniem over eens dat deze man een megalomane dictator was die bloedige massamoorden op zijn geweten had. Hij ging tekeer tegen alles dat zijn “Groot Servië” in de weg stond. Hoe is het mogelijk dat zo’n beeld ontstaat in een volwassen democratie? We hebben toch een betrouwbare, gekozen regering en waakzame journalisten?
Niets is minder waar. Het beeld van een wanhopige, zwakke en schuldige Slobodan Milošević staat diametraal tegenover de feiten. De voormalige president was zojuist vrijgesproken van de hoofdaanklacht: “Het leiden van een criminele organisatie en het schenden van mensenrechten met als doel de oprichting van een ‘Groot Servisch Rijk’”. Hij stond bovendien op het punt om aan de hand van getuigenverklaringen de echte massamoordenaar te ontmaskeren … de NAVO.
Jawel, dat leest u goed! Amerika voorzag de Albanese separatisten niet alleen van wapens en munitie maar ook van zeer goed getrainde Mujahedin door persoonlijke bemiddeling van Osama Bin Laden in 1994. Het waren juist de Serviërs die in het nauw werden gedreven en op de vlucht sloegen. Dat hun complete geestelijke en culturele inboedel aan puin werd geslagen is geen enkele verslaggever ooit opgevallen. Dat het geen Albanezen op die foto’s waren maar juist Serviërs is de media ook ontgaan. Dat de media zelfs toneelstukjes lieten opvoeren om toch vooral die arme Albanezen in het vizier te krijgen, is echter onaanvaardbaar.
Bovenaan het verlanglijstje van getuigen bij zijn verdediging schreef Slobodan Milošević niemand minder dan Bill Clinton. En toen was de maat vol voor het Joegoslavië Tribunaal. De gezondheid van Milošević is van meet af in de gevangenis gesaboteerd door foute medicatie. Tijd voor een druppeltje meer.
En kort nadat het Britse parlementslid Alice Mahon - tijdens de Kosovo oorlog lid van de Parlementaire Assemblee van de NAVO - verklaarde dat “de bombardementen van de NAVO de belangrijkste reden vormden voor de exodus in Kosovo”, werd Milosevic dood gevonden in zijn cel. Al met al zou de gemiddelde journalist of commentator zich toch eens achter de oren moeten krabben. Hoe staat het eigenlijk met de journalistieke mores? Ver te zoeken!
Robin de Ruiter wist al in 2001 wat er zich werkelijk in Joegoslavië had afgespeeld. Door zijn ongeëvenaarde geopolitieke inzicht en buitengewone feitenkennis kon hij in 2003 opening van zaken geven over de ware toedracht tijdens deze zogenaamde burgeroorlog. Dankzij zijn directe internationale connecties met de slachtoffers van deze oorlog kan hij nu een helder licht laten schijnen op het proces tegen Slobodan Milošević van het Joegoslavië Tribunaal in Den Haag.
Slobodan Milošević bleek een uiterst bekwaam advocaat en compromitteerde bij herhaling het voltallige Joegoslavië Tribunaal door de ene leugen na de andere te ontmaskeren. En de Nederlandse pers deed er het zwijgen toe.
De geraffineerde, langzame moord op de voormalige president betekent echter niet dat het laatste woord over Joegoslavië gezegd of geschreven is.
Dit boek is vooral wonderbaarlijk omdat Robin de Ruiter getuigt van een heldere, onbevooroordeelde blik en een enorme bron aan feiten. In de huidige journalistiek is zoiets zeer zeldzaam: kennis van zaken en inzicht in samenhangen. Tegen het licht van de geschiedenis van de Balkan ontsluiert Robin de Ruiter in dit boek de werkelijke feiten en motieven achter de dood van Slobodan Milošević èn de ondergang van Joegoslavië en Servië. Hij laat daarbij de gedetailleerde geschiedenis van de Balkan niet onbesproken.
Robin de Ruiter staat al jaren internationaal bekend om zijn buitengewone vermogen tot onderzoek. Zijn boeken zijn in vele talen en landen gepubliceerd. Zijn boek “George W. Bush en de mythe van al Qada” werd in de Nederlandse media collectief doodgezwegen … En we weten nu waarom!Labels: Boeken
Blauwe krokodil
Laat me het verhaal vertellen van een vriend van me, die ik laatst weer eens tegenkwam.
Jan is een startend ondernemer, eerlijk gezegd hij was een startend ondernemer. Jan heeft in zijn werkzame leven gewerkt voor verschillende bedrijven, goed leven gehad en mooie banen gehad. Echter één kleinigheidje: overal waar hij gewerkt heeft, is hij in reorganisaties terecht gekomen. Een verandering van een afdeling, een verandering van gebouw, een nieuwe organisatiestructuur en ga zo maar verder. Jan heeft bij verschillende organisaties gewerkt, zowel in het bedrijfsleven als bij de overheid, maar overal was het zelfde, steeds was men bezig met een of meerdere reorganisaties.
Vanaf 1976 tot een redelijk eind in 2000 heeft hij in deze organisatie roulette meegedraaid, tot dat hij met enkele collegae het idee opperde om voor zichzelf te beginnen. De gesprekken waren misschien gebaseerd op gebakken lucht, maar alle 4 geloofden ze er in en op enig moment hebben ze de stap gewaagd. Jan en zijn directe collega zouden de directie vormen en de andere twee zouden in dienst komen. Echter de eerste tegenvaller kwam al meteen om de hoek: de directe collega koos een stabiel leven met zijn nieuwe vriendin boven het adventuur van een eigen zaak en Jan moest dus alleen beginnen.
De zaak kwam dan toch nog van de grond medio 2001 en de twee collegae kwamen in dienst. Eind goed, al goed zal u denken; wel nee, een van de twee medewerkers komt in de WAO terecht en dat was juist de acquisiteur, dus dat viel wederom tegen. Al bij al heeft het verhaal bijna 2 jaar geduurd totdat de belastingdienst beslag had gelegd op de roerende zaken, omdat de schulden te hoog waren opgelopen.
Maar toen begon voor Jan pas echt de ellende, hij kwam in de molen van het onbekende … de gemeente. In de familie van Jan was een faillissement nog nooit besproken en hij schaamde zich ook hiervoor om dit bespreekbaar te maken, dus hij ging zelf een oplossing zoeken. In Lelystad zijn een aantal panden met het bordje CWI erop; men had Jan verteld dat hij zich daar moest melden.
Na de derde poging was het raak: het pand van het goede ‘CWI’ bleek bij het station te staan dus daar naar binnen. Jan kwam binnen in een hal met een balie waar een dame redelijk ongeïnteresseerd iedereen te woord stond. “Een afspraak maken?” Ja, Jan moest een afspraak voor twee weken later. Dus hij twee weken later weer terug. Hij kwam bij een dame aan een bepaalde balie (meer een hoekje in een grote hal aan een tafeltje, zodat je alle anderen die kwamen ‘bedelen om geld’ ook gewoon zag) en moest zijn verhaal uitleggen. Aangezien Jan ruim twee jaar lang zijn WW-premie betaald had, vertelde hij dat ook netjes aan de dame. De dame gaf aan dit eerst nog even met haar collega te bespreken. Dat ging ze onmiddellijk doen, waarna beiden terugkwamen en naar hem keken alsof Jan een buitenaards wezen was. Ja, hij had netjes zijn WW-premie betaald en wat nu? “U komt in aanmerking voor een WW-uitkering”. Dat was in ieder geval meegenomen, echter maar dat was wel een andere balie en dus verhuisde hij naar de andere kant in de hal en ging weer bezig met het invullen van ‘zijn dossier’.
Na enige tijd – zeg twee weken – kwam hij terug bij het CWI en hoorde daar dat hij niet in aanmerking kwam voor een WW-uitkering, maar gewoon voor een bijstandsuitkering, of Jan even een afspraak wilde maken voor een intake gesprek voor de betreffende afdeling. Dus Jan werd bij de balie ingeschreven voor een datum twee weken later.
Twee weken later was hij weer aanwezig en kon hij bij een dame aan een ander tafeltje weer ‘zijn dossier’ invullen; wederom die lijst van formulieren doornemen, document 10, document 6, document 16 etc, etc, en weer ondertekenen. Enfin, nu ging hij er toch vanuit dat hij op de goede afdeling zat. Mis he …. zijn dossier werd doorgestuurd naar de gemeente Lelystad en op de afdeling Sociale Zaken moest hij zich melden, enkele weken later. Maar het werd allemaal wel een beetje benauwd, want hij was al een tijd onderweg en hij had geen geld meer, dus Jan ging maar eens babbelen met de Sociale Dienst. Dat kan zo maar niet, eerst een afspraak maken. Volgende week donderdag en bij contactpersoon die en die, tenminste als die er is, want nu is hij ziek.
Jan is wederom teruggegaan naar de Sociale Dienst en gelukkig was de betreffende ambtenaar weer beter en wilde hem zelfs te woord staan. Jan kon aanschuiven aan de zijkant van de balie en kon zijn verhaal uitleggen en …. wederom formulieren invullen. Zou er echt niemand op de gedachten zijn gekomen, dat we leven in de 21e eeuw en dat alles via de digitale snelweg veel sneller kan? Op een plaats eenmaal de gegevens invullen ,waarna alle organisaties deze gegevens kunnen opvragen, het zou zo makkelijk zijn voor elke doorsnee burger.
Maar voor Jan was de ellende nog niet voorbij. Jan moest een aanvraag doen voor een voorschot op zijn uitkering, waarna dit in behandeling genomen zou worden door de staf die een beslissing zouden nemen of het wel terecht was of Jan in aanmerking zou komen voor deze uitkering en dus het voorschot zou krijgen. Ook dit heeft weer dagen geduurd.
Tenslotte heeft hij een voorschot ontvangen, maar de papieren die bij de uitkering hoorde, een soort salarisstrookje, maar dan voor de uitkering, hebben ongeveer 6 maanden op zich laten wachten. In oktober 2003 is Jan begonnen aan zijn ontdekkingstocht door de uitkeringsinstanties en ergens in april, mei 2004 heeft hij wat afschriften ontvangen. Zeker geen duidelijke en zeker niet uitgelegd. Het vreemde aan het geheel is wel geweest dat Jan niet wist of hij nu wel een ziekenfondsverzekerde was of niet, hij heeft wel een aanmeldingskaartje moeten invullen, maar heeft hier nooit iets van ontvangen.
Of het nu goed gaat met Jan? Och, slechter zou het bijna niet meer kunnen zou je denken, maar in 2003 / 2004 is zijn vrouw met zijn dochter weggelopen, is hij alles kwijtgeraakt en is zijn huis geveild geworden, daar hij geen cent meer had om de hypotheek te betalen. Ondertussen proberen een baan te vinden, maar op de leeftijd van Jan valt dat ook niet mee.
Het laatste wat ik van Jan heb gehoord, is dat de belastingdienst en de ziekenfondsverzekering hem nog steeds lastig vallen met rekeningen uit 2003, want hij “zou niet hebben betaald”. Misschien een vreemde vraag, maar waar zou hij dat van hebben moeten doen?Labels: Bureaucratie
